Her sabah gozlerimi acanda ilk dusunduyum sen olursan. Senle bagli bir umid. Senle yasadiqlarimin ve yasamaq isteyib de yasaya bilmediklerimin xeyalina daliram. Dusunurem, goresen bu gun uzunu gore bileceyemmi? Hec olmasa, uzaq bir tanis kimi bir mesaj yazib halimi xeber alacaqsanmmi? Bu xeyallarla saatlar kecir. Gozum eqreblerden asili qalib. Goresen, isdesen? Ne edirsen? Hemise bu vaxtlarda sene zeng edirdim. Telefonu acarken “can” demeyende kuserdim senden. Sen de min defe “can” deyib konlumu alardin. O gunlerin nece de hesretindeyem. Hec kim seni unutdura bilmir. Uzum gulur, amma icimde olanlari bilmirler. Ele bilirler menden xosbexti yoxdur. Sene olan sevgimi de inkar edirem. Gulurem, amma etrafdakilardan bir ferqim var: onlar urekden, men ise saxta guluslerle. Belke de hec kime hiss etdirmek istemirem mene nece ezab verdiyini, senin uzunden ureyimin qan agladigini... Gece dusur, mense yatagimda yene de seni dusunurem. Umidlerim hele olmeyib. Yene umid edirem, belke yataqdasan, belke sen de meni dusunursen. Telefonu sondurmurem, belke ele bu an mene zeng edersen deye. Eh, bu belkeler... meni icimden yeyen belkeler. Bu bos, aldadici umidlerle beraber gozlerim qapanir. Seher oyaniram, tez telefona baxiram, amma orda ne zengini ,ne de mesajini gorurem. Eh yasamaq nece de menasizdir. Bu sozleri yaziram, amma ne faydasi. Ne sen done bilersen, ne de men seni bagislaya bilerem. Hec vaxt bagislamaram, inan buna, olsem de bagislamaram. Aramizda bizi bir omurluk ayri salan, senin xosbext yasadigin, menimse xosbext yasamaga calisdigim( yalanci, saxta xosbextlik) bir heyat yolu var. Unutma, hec vaxt unutma. Nece yasamagimdan asili olmayaraq sensiz de yasaya bilerem. (Eger bunu yasamaq adlandirsaq). Cunki men gucluyem. Sensiz yasamagi bacariram, hem de her zaman bacaracagam.